Afgezien van de saaie studie werd er ijverig gegrasduind in de Tilburgse muzieksien en al gauw vond ik een plaatsje bij de Caribean Serenaders als congadrummer. En als beunhaas-congadrummer zal ik de bruiloft van Beatrix en Claus ook nooit vergeten want op die dag liep ik door de Raadhuisstraat met mijn tweede conga terwijl op hetzelfde moment de kippen Beatrix en Claus om de oren vlogen.

Naast het Surinaams/Antilliaans getrommel kwam ik ook terecht bij de man die later een nationale muziekheld zou worden. Hennie Vrienten, já, de Doe Maar keizer. Uren lang werd er gespeeld, een soort hippy-achtige muziek meestal van Hennie en intussen kon ik ook al iets van de dwarsfluit (hoe is het mogelijk) en speelde ik allerlei mistige partijtjes bij zijn muziek. Maar er moest toch ook nog wat verdiend worden en Hennie begon aan een amusementsband. Zeer vereerd mocht ik ook van de partij zijn maar hoe? Hennie had bedacht dat ik ter ondersteuning best ook wel iets op een orgeltje zou kunnen doen. Ik had tenslotte toch pianoles gehad. Die avond ergens in Overijssel zal ik nooit vergeten. Op een afschuwelijke manier jengelde ik mee op het orgel bij ´Canto para Galicia´ en trachtte mij zo goed mogelijk achter het orgeltje te verbergen. Dat was de eerste en de laatste keer. Ik hield nooit zo van orgels en van Canto para Galicia nog véél minder. Afschuwelijk!

In de Hennie Vrienten periode deden lieden mee als Toon Seegers (nú een goede bassist), René van Asten (nu tv-acteur), John van de Ven, Ed Beerens, Hans van de Kuip, Joop Bertrums ´n afgestudeerde drummer, ik en nog wat hele en halve hippies.

Op een ander spoor werd de jazz gevolgd en genoten we, maar dat was een ander clubje, van grootheden als John Coltrane, Miles Davis, Archie Shepp, Eric Dolphy en werd ook al snel de latin jazz ontdekt met keien als Machito, Mongo Santamaria, Tito Puente en zovele anderen in de States. Zelfs in Parijs in het Quartier Latin gingen we op jacht naar de latin jazz omdat die nog niet zozeer aanwezig was in Nederland van de 60-er jaren. Daarnaast bleef ikzelf op jacht naar alles van de westcoast jazz die ik beeldig vond klinken.

Ook verscheen Frank Zappa aan de muziekhorizon en ook die zou ik blijven volgen tot zijn dood.

In deze sfeer van hippies, nieuwe jazz, caribisch getrommel en vooral cubaanse orientatie richtte Jan Lemmens, kunstschilder en pianist, de groep Rhombus op. Het moest een heuse freejazz groep worden en daar moest je lui voor hebben die niet vastgeroest zaten in jazzschema´s. Jan die goed piano kon spelen en ook thuis was in de moderne jazz was er zo een. Round Midnight van Monk? Geen probleem maar Jan kon ook wel eens gaan zitten en de piano gewoon ´aanvallen´. Van onder naar boven, wild hameren, soms met vingers en een vuist en wij, de analfabeten die uitverkoren waren om mee te doen, waren diep onder de indruk. En zo bedacht Jan een basis met hij op piano en Hans van Leusden, een góede bassist, en drie allochtonen die niet geplaagd werden door schematisch denken. En dat waren Freek Esser en Aad Wiegers, ja, mijn neef en broer op tenorsax en ik op percussie. Dat drumsetje dat ik had bedacht móet uniek zijn geweest. Ik zal er een beschrijving van geven want zoiets zal men nooit meer zien. Het bestond uit twee conga´s op statief, twee bekkens, een hi-hat en werd bespeeld met een stok en een hand. Het was even goochelen maar in no time wist ik er met snelheid een klere-herrie uit te halen die goed aansloot bij het geblér van de twee saxen. Plaats dit bij het gehamer van Jan en de vrije onderzoekingen van Hans en we hebben een échte freejazz groep. En daar gingen we, de stad in, de provincie in en het land in.

De groep heeft zelfs een paar hoogtepunten gekend. Een adembenemende trip was het optreden op het kasteel van Olst. Wat een schrik toen we ontdekten dat we recht tegenover Misha Mengelberg en Han Bennink stonden opgesteld. De provinciaaltjes tegenover de Nederlandse elite. Raar genoeg kregen wij een half minuutje op het tv-nieuws ipv Mengelberg en zijn groep.

Ontwikkelingen gingen toen ook al razendsnel en ik was al zo brutaal om me met dwarsfluit te vertonen. In de plaats van Hans kwam Toon Seegers ons versterken en hadden we een echte drummer. Net op tijd om me te ´profileren´ als aanstormende fluitist. Je moet maar durven. Freek was opgehouden en dus werd ik een van de blazers. En daar gingen we naar de Heineken Galerie in Amsterdam. Ik schrok me een hoedje toen er na het optreden een wat oudere dame mij vertelde dat ze vond dat ik zo mooi kon spelen. ´Dank U wel. Ach mevrouw, er was ook zo´n goede open sfeer hier enz. enz.´

Een ander hoogtepunt was het optreden op kasteel Haaren. Bij binnenkomst hadden we al niet zo´n zin bij het zien van al die Dixieland-natzakken. Enfin, we pakten bepaald agressief uit en na een half uurtje kwam de manager ons verzoeken om in te pakken en weg te wezen. Uiteraard tegen betaling van de hele gage. Een financieel hoogtepunt zal ik maar zeggen.Vlak voor of vlak na 1970 hield Rhombus op te bestaan. Jan, bedankt voor je geweldige intiatief.

Het was alsof er een klein wildwest paradijsje afgesloten moest worden afgesloten met werk, verhuizen, trouwen en andere zogenaamd meer serieuse zaken. Ik vulde de culturele leemte op met menig jazzconcert en de concerten van Frank Zappa en het uitvissen of er misschien ergens een latinjazz groep zou optreden. Iets was er wel. Al voor de Hennie Vrienten periode was ik enigszins bevriend geraakt met dé twee amsterdamse percussionisten van allure. Steve Boston en John Grunberg alias Groentjie uit Suriname. Na hun Max Woiski periode in Amsterdam timmerden ze ijverig aan de weg en formeerden hun eigen latinjazz groepjes. En voor ons mocht het er wezen toen ze in Roermond opkwamen met piano, vibrafoon, contrabas, conga´s en timbales. Een echte George Shearing of Joe Cuba bezetting. We gingen uit ons dak, écht wel.

Zo vlak na 1970 introduceerde Joop Bertrums, de drummer, mij in de Bossche sien. Daar waren er een paar van die Brazilié-fanaten. En zo maak ik kennis met Gerard Brohm, bassist, Paul Smits, fluegelhorn, Huub Lammerts, een hele goede gitarist, Frans Meyer en nog een paar anderen. Gôh, gelukkig, ik mocht erbij, met conga´s, dwarsfluit en wat later zelfs op tenorsax. Een korte tijd droeg de band zelfs een naam die ik had bedacht, de Caboclo Band. En de Brazilie-periode nam een aanvang. We hadden zelfs een vaste kroeg om op te treden, de Kakatoe in den Bosch. Tussendoor verschenen er allerlei andere bollebozen in de band zoals de drummers Jantje Pijnenburg (later bij Doe Maar) en Frans van Grinsven (later vaste compagnon van Niko Langenhuijsen). Het swingde wel, dat moet gezegd worden en hoewel de ambiance in grote lijnen braziliaans was, slaagde ik er wel in om Blessed Relief van Frank Zappa op het repertoire te krijgen. Binnen dit geheel was Gerard Brohm ongetwijfeld de leader. Maar aan alles komt een eind en dus ook aan deze periode. Gerard Brohm en Paul Smits timmeren nog steeds aan de (braziliaanse) weg en Brohm mocht eindelijk in januari 2005 voor de eerste keer zijn geliefde Brazilié bezoeken, samen met oa Michiel Westerhuis en Jeroen van Vliet.

Het werd wat stil wat muziek betreft. De conga´s en ander percussiespul staan wat stil in de hoek. De Asba conga´s zijn vervangen door prachtige Gon Bops (uit California!) en af en toe is er nog een schnabbeltje. Of een concert van Frank Zappa. En op de Kring, het vormingscentrum waar ik werk, wordt het steeds drukker. In 1979 bereidt de Kring zich voor op een muziekpresentatie van verschillende vormingscentra. 1979, Het jaar met inspiratie en de start van de

Lucumi Band. Een naam die zou blijven bestaan tot 1 januari 1996.